در حالی که جودو از ورزش‌های قدیمی در بازی‌های المپیک به شمار می‌رود، جودوی پارالمپیکی یک رشته ورزشی بسیار جوان است. اولین حضور جودو در بازی‌های پارالمپیک به بازی‌های 1988 برای مردان و سال 2004 برای زنان مربوط است و کماکان منحصر به ورزشکاران دارای نقص بینایی (Visual Impairment) است. مشابه جودوی المپیکی، جودوکاران پارالمپیک نیز به دو گروه جنسیتی و وزنی تقسیم می‌شوند. علاوه بر این، جودوکاران پارالمپیک بسته به اختلال بینایی در سه کلاس بینایی (B1، B2، B3) طبقه‌بندی می‌شوند. کلاس‌بندی ورزشکاران بر اساس بینایی، اصلی‌ترین وجه تمایز جودوی پارالمپیکی است که باعث شده برخی قوانین مسابقه متناسب با شرایط ورزشکاران تعدیل شود یا تغییر یابد. با این وجود به لحاظ تکنیکی تفاوتی میان جودوی المپیکی و پارالمپیکی وجود ندارد. در سال‌های اخیر علاقه به این ورزش بطور مداوم در حال افزایش است و هر ساله تعداد ورزشکاران کم بینا و نابینا افزایش می‌یابد. جودوی نابینایان و کم بینایان در حال حاضر توسط انجمن جهانی ورزش نابیایان اداره و مدیریت می‌شود.
جودو عبارت است از گلاویزی، پرتاب کردن و ضربات سبک ناگهانی و در آن اندام فوقانی بیشتر از دیگر هنر‌های رزمی مانند کاراته و تکواندو فعال است. در جودو علاوه بر تکنیک‌های پرتابی، تکنیک‌های گلاویزی روی زمین نیز وجود دارد که شامل انواع نگهداشتن حریف روی زمین2 (اصطلاحاً به میخ کشیدن حریف)، خفه کردن و انسداد موقت شریان‌های حیاتی گردن3
راهنمای پیشگیری از آسیب در پاراجودو
و قفل کردن مفصل آرنج4 می‌باشد. مانند هر ورزش برخوردی دیگری در جودو نیز نگرانی در مورد بروز آسیب وجود دارد و این نگرانی به ویژه در مورد جودوکاران کم بینا و نابینا نیازمند در نظر گرفتن ملاحظات بیشتری است. زیرا یافته‌های پژوهشی نشان داده اند که افراد دارای معلولیت در فعالیت‌های ورزشی کمتری شرکت دارند و از نظر آمادگی جسمانی در مقایسه با افراد بدون معلولیت دارای آمادگی کمتری هستند (1). افراد دارای VI در معرض خطر بیشتر مرگ ناشی از تصادف و سقوط هستند (2). مطالعات اخیر نشان داده است که ورزشکاران پارالمپیک در مقایسه با همتایان المپیکی خود، از آسیب‌های بیشتری رنج می‌برند. با این حال تاکنون توجه کمی به همه‌گیرشناسی آسیب‌ها در جودوی پارالمپیکی شده است. باتوجه به ماهیت رزم تن به تن و تنوع تکنیک‌های پرتابی در جودو و همچنین تاثیر منفی حذف کامل یا ناکامل درون دادهای بینایی بر انجام واکنش‌های مناسب در موقعیت‌های خطرزای تمرین و مسابقات انتظار می‌رود خطر بروز آسیب در جودوی نابینایان و کم بینایان افزایش یابد. بر این اساس توسعه‌ی روش‌های تمرین با هدف پیشگیری از بروز آسیب و بهبود عملکرد ورزشی جودوکاران VI از اهمیت زیادی برخوردار بوده و انجام پژوهش‌هایی با هدف شناسایی ریسک فاکتور‌های بروز آسیب، پیشنهاد استراتژی‌ها و ارائه برنامه‌های تمرینی پیشگیرانه ضروری است. هدف از این نوشتار بررسی عوامل خطرزای بروز آسیب در جودوکاران VI و معرفی استراتژی‌های پیشگیرانه و روش‌های تمرین موثر بر پیشگیری و کاهش آسیب‌های پاراجودو می‌باشد.
آنچه در کتاب راهنمای پیشگیری از آسیب در پاراجودو می خوانید :
مقدمه
حکمرانی در ورزش نابینایان و کم بیناینان
کلاس‌بندی ورزشکاران دارای اختلال بینایی
همه‌گیرشناسی آسیب‌های ورزشی
نرخ بروز آسیب در بازی‌های پارالمپیک ریو 2016
نرخ بروز آسیب در بازی‌های پارالمپیک لندن 2012
ویژگی آسیب و عوامل خطرزای بروز آسیب در پارا جودو
عوامل خطرزای بروز آسیب
عوامل خطرزای خارجی
عوامل خطرزای داخلی
عوامل خطرزای داخلی عصبی-عضلانی
عوامل خطرزای داخلی- تکنیک
مهم‌ترین استراتژی پیشگیری از آسیب
رفتار مهارتی
تمرینات پیشگیری از آسیب
رویکرد عملکردی در تمرینات پیشگیری از آسیب
تمرینات عملکردی و پیشگیری از آسیب
معرفی برنامه گرم کردن اختصاصی IPPON
معرفی برنامه تمرین پیشگیری از آسیب جودو SLSTs
جمع بندی
منابع
فیزیولوژی ورزشی
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.